Rozdział 14.

                - Nie myślałaś o powrocie? – zapytał bawiąc się jej włosami.

                Podniosła się i spojrzała na niego.

                - Na boisko – zatrzymał się i spojrzał na jej twarz – przecież wyleczyłaś kontuzję, nic nie stało -  nie stoi na przeszkodzie, mogłabyś spróbować, tego się nie zapomina.

                Usiadła po turecku obok niego.

                - Zabiegi, leczenie, rehabilitacje, presja, to wszystko, to było za wiele, byłam młoda, zagubiona, nie mogłam się odnaleźć, byłam sama, nowa w tym wielkim środowisku siatkarskim. Wiesz przy wszystkich uśmiechałam się, mówiłam że walczę równocześnie nie spałam nocami wypłakując się w poduszkę z bezsilności. W pewnym momencie nie widziałam już żadnej nadziei, poddałam się. Brakowało wtedy przy mnie kogoś kto postawiłby mnie na nogi, a jak dowiedziałam się, że jednak mogę znów grać, to nie miałam siły. Gdybym dowiedziała się o tym przed poznaniem Janka, może teraz bym grała. On postawił mnie wtedy na nogi i pokazał, że mogę żyć i bez siatkówki. Wtedy byłam szczęśliwa przy nim i nie chciałam go opuszczać, a to przerodziło się w piekło. – mimo bólu jaki sprawiało jej wracanie do przeszłości i tych wydarzeń uśmiechała się do niego.

                - Ja wtedy powinienem przy tobie być

                -  Chciałam odciąć się od wszystkiego co przypominało mi siatkówkę, przestałam dzwonić do rodziny, przestałam chodzić na halę, mecze, przestałam o niej czytać, oglądać Przez pewien czas żyłam jakby tych lat kiedy wylewałam siódme poty na hali nie było. Jakbym nigdy nie pokochała tego sportu. Wtedy też nie było dobrze.

                - A teraz jest?

                - Teraz jest idealnie – pogłaskała jego dłoń.

                Zgrupowanie siatkarzy w Spale przed nadchodzącymi Mistrzostwami Europy trwało. Maja miała wiele wolnego czasu i mogła w spokoju zastanowić się na tym co chce robić. Wiedziała, że mimo tego iż byli razem nie mogła cały czas siedzieć na głowie Zbyszka. Tym bardziej, że ten po zakończeniu sezony reprezentacyjnego wylatuje do Włoch, do Modeny. Wiedziała, że chce z nim być, ale będą musieli żyć na odległość. Ona chciała zacząć studia w Polsce, znaleźć pracę i nacieszyć się życiem w ojczystym kraju. Nie wiedziała jednak, że rozłąka przyjdzie im tak szybko. Andrea zdecydował się nie brać Bartmana z rozgrywane w tym roku w Polsce mistrzostwa i ten musiał wcześniej wylecieć do nowego klubu.

                - Co się stało? – spytała zastając w mieszkaniu siatkarza – Andrea dał wam wolne? – ucieszyła się na jego widok ale równocześnie coś ją niepokoiło. Zignorował jej pytanie i nadal bezmyślnie przeskakiwał z kanały na kanał. Usiadła koło niego i przyglądała mu się. Na jego twarzy nie malowało się zupełnie nic. – Odpowiesz mi na pytanie? – Nawet nie drgnął – Zbyszek pytam się o coś, odpowiedz cholera jasna! – wstała i krzyknęła już nie wytrzymując.

 Wyłączył telewizor, odłożył pilota i schował twarz w dłoniach.

- Odezwij się i powiedz co się stał…

- Wywalił mnie z reprezentacji! – wybuchnął – Nie jadę na dalsze zgrupowanie, mistrzostwa! – krzyczał.

- Tak mi przykro – podeszła do niego chcąc go przytulić.

- Zostaw mnie – odsunął się od niej – nie chcę słuchać, że ci przykro. Twoje współczucie nie jest mi teraz potrzebne, ani ty, ani nikt inny. Nic nie rozumiesz i mnie nie zrozumiesz – mówił tak jakby to wszystko było jej winą - Muszę pobyć sam.

- To, że coś ci nie poszło nie oznacza, że możesz wyżywać się na mnie – krzyknęła za nim ale jedyne co usłyszała to trzask drzwi.

Kulała się z boku na bok co chwila zerkając na telefon. Dochodziła druga w nocy a Zbyszek nie wrócił. Mimo, że była na niego piekielnie zła – martwiła się. Nie było go od kilku godzin i nie wiedziała gdzie mógł się podziewać. Na pewno nie był z Michałem, bo dzwoniła do niego. Nawet on nie miał pojęcia gdzie jego przyjaciel mógł się udać, ale kazał Matusiak cierpliwie czekać, bo znał go i wiedział, że potrzebna jest mu samotność i na pewno nie zrobi nic głupiego.  Przy każdej próbie nawiązania połączenia z jego komórką odzywała się poczta głosowa na którą nagrała się kilka razy mając nadzieję, że odsłucha.

Obudził ją hałas dobiegający z przedpokoju w którym pojawił się brunet kilka minut o trzeciej ledwo trzymając się na nogach.

- No pięknie – skomentowała widząc jego stan – gdzie byłeś? – zapytała krzyżując ręce na piersiach.

- To tu, to tam – wzruszył ramionami – przesuń się, chce iść do łóżka – usiłował wejść do sypialni ale zastawiała mu drogę.

- Proszę bardzo – odsunęła się dając mężczyźnie przejść by wejść od razu za nim. Zibi zrzucił z siebie ubrania pozostawiając w samych bokserkach i wskoczył do łóżka. Natomiast maja zabrała swoja poduszkę i wyjęła z szafy koc.

- Co ty robisz? – zapytał.

- Dobranoc – wyszła z sypialni i udała się na kanapę gdzie miała zamiar spędzić resztę nocy. I kolejne jeśli atakujący nadal będzie się tak zachowywał. 

Za kolorowo było, czas to zmienić. 

Chcę już skończyć tą historię. 

Miałam dodawać częściej, no miałam!

Dziękuję jeśli ktoś jeszcze to czyta. 

#GoSovia