Rozdział 4

Przerzuć kartkę, zaryzykuj, bądź dziwakiem

Nie idź ścieżką, własną depcz, otwórz głowę

Zanim powiesz, zrozum, bądź

Nigdy nie burz, buduj, twórz

Smakuj, milcz, myśl i czuj

                                                                                               LemOn - Nice

                    Obudziła się. Sama. Miejsce po jej prawej stronie było puste. No tak, Janek wspominał, że musi na kilka dni wyjechać z ojcem w delegacje.  Miał kilka dni spokoju, bez jego spojrzenia na każdym kroku, bez strachu, że robiąc coś źle zostanie odpowiednio rozliczona. Odpowiednio według niego. Teraz się tym nie przejmowała. Wygramoliła się z łóżka, ustawiła radio na ulubioną stację i w przykrótkiej koszuli nocnej podrygiwała w rytmy puszczanej piosenki szykując śniadanie.

Kiedy siedziała  w salonie I konsumowała przyrządzony posiłek rozległ się dźwięk nadchodzącego połączenia.  Kto śmiał przerywać jej leniwy poranek? „Zbyszek dzwoni”

- Halo?

- Cześć – przywitał się.

- Hej, hej – była szczęśliwa, że to właśnie Jego głos słyszała po drugiej stronie.

-  Humor dopisuje? – zapytał.

- Jak zawsze.

- To dobrze, bo mam dla Ciebie propozycje.

- Sebastian oddawaj moja lalkę – usłyszała nagle pisk dziewczynki.

- O właśnie. To dotyczy tych potworów – naprostował – Krzysiek i Iwona zostawili mi pod opieką swoje diabły i już nie daję rady. Proszę ratuj – przybrał błagalny ton głosu.

- Jakie diabły, jaki diabły. Aniołki małe – zachichotała.

- Aniołki? Mieszkanie mi roznoszą – burknął.

-  Będę za pół godziny.

- Dziękuję – rozłączyła się.

                Cóż, z leniwego dnia nici, ale spędzenie go w towarzystwie dzieci Ignaczaków i Zbyszka było o niebo lepszą perspektywą niż planowane zaleganie na kanapie. Pogoda na zewnątrz była zdradliwa. Chwilami świeciło słońce, a po chwili  zakrywały je chmury i ruszał się wiatr. Wybór padł na białe trampki, długą miętową spódnicę, czarną bokserkę. Włożyła uprzednio uszykowany zestaw wyprostowała włosy, umalowała się. Na szyi zawiesiła łańcuszek z sową, a rękę ozdobiła białym zegarkiem. Była gotowa. Złapała torbę i wyszła z mieszkania uprzednio je zamykając. Do lokum Zbyszka miała zaledwie kila ulic więc wybrała spacer. Promienia słoneczne delikatnie otulały jej twarz i nagrzewały jej ciało. Po drodze wskoczyła do marketu, żeby kupić coś słodkiego dla dzieciaczków, a po niespełna dziesięciu minutach już stała pod drzwiami zielonookiego zza których słychać było śmiechy i piski dzieci.

- Witam piękną panią – dumnie przy drzwiach znalazł się mały Ignaczak.

- Cześć mały – poczochrała jego włosy i weszła do mieszkania.

- Nareszcie – ucieszył się Zbigniew.

- Nie wiem czemu Ty tak na nich narzekasz? Przecież to takie rozkoszne dzieci – szepnęła i podeszła do Dominiki – Cześć jestem Maja, a Ty? – dziewczynka spojrzała na nią i rzuciła jej się na szyję – oj – podtrzymała się podłogi.

- Pobawis się z mną? – w jej oczach zapaliły się ognik nadziei – wujek nie chciał się z nami bawić – zrobiła smutną minkę.

- Bo wujek to sztywniak, on nie umie się bawić – musnęła jej nosek palcem wskazującym.  Obie pognały do salonu. Mała blondynka wyjęła z torby kartki i kredki. Podała swojej nowej koleżance i razem zabrały się za rysowanie.

- Mogę z wami? – zapytał Zbyszek zaglądając przez ramie starszej, ale w odpowiedzi usłyszał śmiech i zobaczył ich języki. Fuknął udając obrazę i opadł na kanapę.

- Co porabiają moje piękne panie? – donżuan w młodszej wersji zajął jedno z krzeseł i przyglądał się ich poczynaniom.

- Malują, a Ty nie możesz – wytknęła mu język.

- Możesz skoczymy do Kina? – zaproponował brunet.

- Tak, tak – skakała już mała.

- Chętnie, z Tobą wszędzie – powiedział Igła junior do Matusiak.

- Mały, za wysokie progi na Twoje nogi – dokuczył mu Zbyszek.

- Dla takiego przystojniaka jak ja nie ma żadnych progów – powiedział dumnie.

- Ty przystojniak? Chyba się ze mną pomyliłeś. Ze mnie jest ciasteczko, że tylko schrupać – zaśmiał się brunet i cała reszta wpadła w śmiech – Co nie Maja?

- Za zakalce się nie biorę – mówiła przez śmiech.

- Ja Ci dam zakalec – złapał ją w pasie i zaczął łaskotać – jeszcze przyznasz mi rację.

                Wczorajszy dzień w gronie Zbyszka i dzieciaków był idealny. Taki spokojny, harmonijny. Był po prostu wymarzonym, a dziś? Dziś oboje w rama podziękowania za dzielne opiekowanie się małymi potworkami idą na kolację do Ignaczaków. Kiedy Zbyszek przyszedł po Maję była zaskoczona i nie chciała iść, bo przecież znała małżeństwo tylko z tej imprezy. I to wtedy nawet nie rozmawiali ze  sobą za wiele. No cóż Bartman zawsze był uparty i tym razem przekonał Matusiak by się z nim Tam udała. Droga do kamienicy w której mieszkali Ignaczakowie minęła im szybko.

- Witajcie – wyskoczył zza drzwi uśmiechnięty Krzysztof – wchodźcie. Iwona już są – oznajmił żonie.

- Majka – usłyszeli krzyk Sebastiana i Dominiki.

- Dzieciaki – kobieta przytuliła ich.

- A mnie tak entuzjastycznie nie witałaś – oburzył się Igła.

- Następnym razem się poprawię, obiecuję – zaśmiała się.

- A ze mną nikt się nie przywita? – wtrącił Bartman.

- Wujek Zbyszek – przytuliła się blondynka.

- No, no. Widzę, że nasze dzieci więcej czułości okazują Mai i Zbyszkowi niż nam – zaśmiała się Iwonka.

- Cóż zrobić kochania – cmoknął ją w policzek – No dzieciaki, do łóżek.

- Maja, a poczytasz mi bajkę? – zapytała dziewczynka.

- Dominika, nie męcz Majki.

- Z przyjemnością Ci poczytam, chodź – wzięła dziewczynkę za rączkę – Zaraz do  was dołączę -  poszły do jej pokoiku. Wybrała „Czerwonego kapturka” swoją ulubioną baję ale już po pierwszej stronie dziewczynka spała. Brunetka po cichu wymknęła się z jej pokoju i wróciła do reszty siedzącej przy stole.

- Przepraszam Cię za nią ale od wczoraj cały czas pytała kiedy przyjdziesz – westchnęła Ignaczakowa.

- Dominika jest naprawdę urocza i spędzanie z nią czasu to sama przyjemność.

- A Sebastian od razu zabrał się za podrywanie Mai – zaśmiał się Zibi.

- Mały żigolak – wszyscy się zaśmiali.

                Kolacja minęła w bardzo przyjemnie. Panowie rozmawiali o siatkówce, a kobiety o typowo babskich sprawach. Postanowiły, że w najbliższych dniach muszą razem wybrać się na zakupy. Iwona jest świetną kucharką i wszyscy cały wieczór zachwalali jej potrawy. Cóż się dziwić skoro naprawdę jedzenie było przepyszne. Atmosfera jaka panowała w mieszkaniu tej rodziny była cudowna. Taka swoboda, a sami gospodarze byli przemiłymi ludźmi, przede wszystkim biła od nich miłość, którą obdarzali siebie nawzajem i ludzi w ich otoczeniu. Niestety wszystko co dobre kiedyś się kończy. Widząc która godzina Majka musiała się zbierać. Z rana wracał Janek.

- Ja już pójdę – wstała – Było naprawdę miło, a kolacja przepyszna. Dziękuję.

- Ja też będę się zbierał – Zbyszek poszedł w jej ślady.

- Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś do nas wpadniecie – powiedziała kobieta.

- Z wielką chęcią – cała czwórka stała już przy drzwiach – Dobranoc.

- Dobranoc – wyszli.

Księżyc w pełni, gwieździste niebo. Mimo pięknych popołudni, wiosenne wieczory nie należą do najcieplejszych.  Widząc, że Majka zaczęła dygotać z zimna okrył jej ramiona swoją marynarką. Nie jedna mijająca ich osoba mogłaby pomyśleć, że ta dwójka jest po uszy zakochaną w sobie parą. Wyglądali na szczęśliwych. Tacy byli w swoim towarzystwie.

- Jak tam Twoje sprawy sercowe Zbyszku? – zapytała kiedy wędrowali oświetlonymi ulicami Rzeszowa.

- Zerwałem z Karoliną – Jego wzrok utkwiony był w jednym punkcie przed nim.

- To była przemyślana decyzja?

- Tak i wiesz tak mi lepiej – uśmiechnął się do niej – a między Tobą i Jankiem wszystko w porządku? Ostatnio w parku jego zachowanie było dość dziwne –skrzywił się. Gdybyś tylko wiedział jak zachowywał się w mieszkaniu.

- Oczywiście. Jutro wraca – niestety – dopowiedziała sobie w myślach.

- Wiesz, że cieszę się z Twojego szczęścia – szepnął i złapał jej dłoń. Poczuła ciepły dreszcz przechodzący jej ciało – Za kilka dni wracam do Warszawy, mam nadzieję, że będziesz do mnie dzwonić?

- Oczywiście. Teraz nie dam Ci już uciec. Jesteśmy – powiedziała kiedy stanęli przed jej klatką – To do zobaczenia – spojrzała w Jego oczy i świat się zatrzymał. Wszystko działo się w zwolnionym tempie. Teraz istniała tylko zieleń tych tęczówek. Jego twarz powoli zbliżała się do niej. Z chwili na chwilę zmniejszała dzielącą ją odległość. Był tak blisko, a ona już  za chwilę miała poczuć smak Jego warg tylko coś kazało jej się odsunąć – Nie – zatrzymała się – Nie, ja nie mogę. Przepraszam – zniknęła za drzwiami wejściowymi.

**

 ASK  | TWITTER  | 45995135

Wiem, przepraszam z tego rozdziału nic nie wynika ale nie mogłam wam dac wszystkiego tak na tacy więc wstrzymałam się i postanowiłam udostępnić to. Jak to pisała Kristen „moja wena idzie na dno jak Titanic” to sformułowanie idealnie pasuje do mojego dzisiejszego stanu. Mam nadzieję, że odbiję się od dna i to ze zdwojoną siłą. 

W NIEDZIELE ZAPRASZAM NA PREMIERĘ Nie zamieniaj serca w twardy głaz