Rozdział 2

Nauczyłem się umierać w sobie

Nauczyłem się ukrywać cały strach

Nie do wiary, że tak bardzo płonę

Nie do wiary, że rozumiem każdy znak

                                                             ~ Coma - Sto tysięcy jednakowych miast.

Kac morderca? Kto go nie przeżywał? Nieliczni. Właśnie dziś dopadł on w szczególności Lilianę. Jej przyjaciółka o wiele łagodniej przechodziła efekty wczorajszej zabawy. Sen był dla obu ukojeniem. Jednak nie wszystko było dla nich łaskawe. Od wczesnych godzin telefon Majki wydzwaniał.

- Cholera jasna, odbierz ten przeklęty telefon – krzyczała Ruda, kiedy ona przekopywała obładowany ciuchami fotel – Kto ma czelność budzić nas z samego rana.

- Halo? – odebrała, skracając cierpienie przyjaciółki.

- Majka? – zdziwił się – Wszystko dobrze? Z tej strony Zbyszek – zagadka rozwikłana.

- Tak, tak wszystko okej – powiedziała szybko.

- Nic nie jest okej, nie budzi się schorowanych ludzi – wydarła się Szymczak i zniknęła w kuchni  szukając środków przeciwbólowych.

- Ze mną tak, z  nią nie bardzo. Kac morderca, chyba wiesz coś o tym?

- Misiek też umiera, ze mną lepiej – zaśmiał się – słuchaj wyskoczymy dziś na jakąś kawę? Wczoraj w tym chaosie nie mieliśmy warunków by porozmawiać, a chciałbym wiedzieć co działo się u ciebie przez ostatnie lata.

- Jasne, tylko powiedz mi która jest godzina? – Jego parsknięcie śmiechem mówiło samo za siebie. Zawsze ta sama nie ogarnięta Majka.

- Dokładnie 10:26 o już 27 – odpowiedział – Zibi gdzie masz aspirynę – stłumiony głos Kubiaka odbił się od jej uszu – Pierwsza szuflada po prawej – odpowiedział przyjacielowi – To jak, 12? Wpadnę po Ciebie.

- Jasne, do zobaczenia – rozłączyła się i udała do przyjaciółki, która konała na jej kuchennym stole.

                Brązowe włosy spływają kaskadą po szczupłych ramionach, co pewien czas delikatny wiaterek porusza ich końcówki. Koralowa, zwiewna bluzeczka otula jej tułów, a modne szorty zdobią uda. Duże, ciemne okulary zasłaniają głęboko niebieskie oczy, a dopełnieniem jest towarzysz. Zbyszek dotrzymuje kroku Majce opowiadając o karierze, życiu sportowca, podróżach. O tym wszystkim co zmieniło się od ich ostatniej rozmowy. Dziewczyna od zawsze byłą dobrą słuchaczką, a on to w niej uwielbiał.

- A miłość? – zapytała

- Miłość? – zdziwił się?

 – Gdzie w tym wszystkim wybranka Twego serca? – trafiła w sedno. Karolina była osoba o której nie chciał dziś wspominać. Chciał mieć chwilę wytchnienia od tego problemu. Problemu? Czy stosownie jest nazywać swoją wybrankę problemem? W tym przypadku, owszem.

- Ah! Ta miłość.

- Jest czy jej nie ma?

- Jest. Chyba.

- Co z  nią?

- Tutaj podają najlepszą kawę – zmienił temat i otworzył jej drzwi. Bez słowa wybrali stolik i zamówili gorący napój – a jak z nią u Ciebie? Kto jest tym szczęśliwcem? – zmieszała się, ale uśmiechnęła.

- Jest Janek. Poznaliśmy się w Stanach, mieszkał pode mną i  pierwszego dnia po przylocie zalałam go – zaśmiała się.

- Jaki on jest? – nikomu jeszcze nie mówiła prawdy więc dlaczego on miałabym  być pierwszym?

- Naprawdę kochany. Był przy mnie jak przestałam grać. Nie wiem co  by się stało gdyby nie on - uśmiechnęła się. Ale jak było naprawdę? Był dla niej oparciem, prawda. Sprawy skomplikowały się później. 

- Jesteś szczęśliwa? 

- Takk - zamoczyła wargi w kawie.  Z dnia na dzień kłamała coraz lepiej - Dowiem się co u Ciebie w tych sprawach? Chyba, że wolisz o tym nie mówić, zrozumiem. 

- Na pewno nie jest tak kolorowo jak u Ciebie - nawet nie wiesz jak się mylisz - Karolinę poznałem jeszcze w Jastrzębiu. Na początku wielka miłość, świata poza nią nie widziałem i vice versa. Tam było kolorowo, tutaj już nie jest. Widujemy się w weekendy, a zaczynamy i kończymy kłótnią o byle co. Z biegiem czasu wydaje mi się, że to tylko zauroczenie – łyżeczką zataczał okręgi w czarnym napoju – to wszystko chyba się już wypaliło i nie ma czego zbierać.

- Rozmawialiście o tym?

- Nie – zawiesił się, a ona czekała na jakikolwiek odzew, dopowiedzenie, rozwinięcie – Próbowałem, ale skończyło się jej wcześniejszym wyjazdem. Myślę, że już wszystko stracone – zakończył – ale nie gadajmy o tym – zmienił temat – na długo przyjechałaś?

- Nie wiem, mam nadzieję, że na stałe, ale wszystko zależy od Janka. Ja wolałabym zostać w Polsce, ale on ma firmę w Stanach i nie może jej tak zostawić. Teraz przyjechał pomagać ojcu.

- Czym się zajmujesz?

- Trochę pomagałam w firmie, a na ogół zajmuję się domem – to nie  był szczyt jej marzeń- Janek zawsze twierdził, że nie potrzebuję pracować i woli żebym siedziała w domu.

- Nie wierzę, nadpobudliwa i narwana Majka siedzi w domu i gotuje obiadki? – zdziwił się – Proszę, proszę.

- Siedzi spokojnie w domku, jednak można – nie można, ale trzeba. Dalsze rozmowy skierowane były bardziej na tematy sportowe.

- Jezu, jestem spóźniona – podskoczyła z miejsca uprzednio spoglądając na zegarek.

- Coś się stało? – zdziwiła go jej reakcja.

- Za pięć minut muszę być na lotnisku, aby odebrać Janka. Zdzwonimy się jeszcze. – wybiegła z kawiarni i tyle ją widział. Nie mogła złapać żądnej taksówki. Nic. Pod lotniskiem na pewno coś będzie. Biegła na złamanie karku potykając się o przechodniów. Była spóźniona, a wiedziała, że to wiąże ze sobą kłopoty. Kłopoty do których przywykła. 

                Do holu lotniska wleciała zdyszana i spóźniona piętnaście minut. Nerwowo rozglądała się dookoła by odnaleźć dobrze znanego jej osobnika. Kawiarnie, sklepiki, kasy, punkty informacji. Jest.         Wysoki Brunet, elegancko ubrany jakby dopiero co wyszedł z arcyważnego spotkania, a pewnie tak było. Nerwowo podrygiwał stopą zerkając na zegarek. Obok niego znajdowała się duża, brązowa walizka. Biznesmen. Kilka głębokich wdechów, pocieszenie się w myślach, że przecież tak źle nie będzie. Ale będzie. I ruszyła. Spokojnie, umiarkowanie w jego stronę. Przywykła, ale serca waliło jej jak oszalałe. Chyba nie zrobi awantury przy tych wszystkich ludziach? Nie zrobi. W mieszkaniu owszem. Tam rozpęta się piekło.

- Kogo moje piękne oczy widzą – kłopoty? Czas start – jednak wyraziłaś chęć przyjścia po mnie – zbliżył się do niej i złapał za nadgarstek. Delikatnie. – Co Cię zatrzymało?

- Korki – szybkie kłamstewko.

- Nie wyglądasz na osobę, która jechała tutaj taksówką – ściskał coraz mocniej – nie kłam – wycedził przez zaciśnięte zęby – zaciskał swoje palce wokół jej napięstka.

- To boli – syknęła.

- Ma boleć – pogardliwy uśmiech nie schodził z jego twarzy – teraz ładnie pocałujesz mnie w policzek i trzymając mnie za rękę z uśmiechem na twarzy opuścimy lotnisko, rozumiesz – szybko wypuścił słowa wprost do jej uszu. Zrobiła co kazał. Na jej szczęście i nieszczęście na postoju taksówek było ich pełno. Z sekundy na sekundę cisza panująca w pojeździe  była coraz cięższa. Na miejscu byli po długich dwudziestu minutach, a w windzie? W windzie z chwili na chwile jej serce waliło coraz mocniej. Jego ręka będąca nadal na nadgarstku brunetki dawała jej do zrozumienia, że na sucho jej to nie ujdzie. Drzwi mieszkania otworzył z impetem, a ona odebrała od niego walizkę i zaprowadziła ją do sypialni. Był nad wyraz spokojny i opanowany. Oglądał mieszkanie jakby był tutaj pierwszy raz, a przecież podczas każdej wizyty w Polsce tutaj bywał.

- Widzę, że zakupy zrobione – zajrzał do lodówki, a po chwili siedział już przy stole.

- Kawy? – po cichu  przytaknął przyglądając się jej każdemu ruchowi. Wstawiła wodę. Wyjęła dwa kubki. Sięgnęła kawę. Nasypała.  Oparta o blat czekała, aż czajnik zagwizda. Nim to się stało poczuła silne ramiona na swoich biodrach. Obrócił ją w swoją stronę i analizował każdy cal jej twarzy.

- Co było przyczyną Twojego spóźnienia? – przez chwilę w ogóle się nie odzywała – MÓW – wydarł się.

- Wczoraj spotkałam przyjaciela z dzieciństwa i spotkaliśmy się na kawę – spuściła głowę i szybko wypuściła z siebie to zdanie.

- Kim on jest? – mówił przez zaciśnięte zęby coraz bardziej ściskając swoje palce na jej ciele – KIM?!

- Zbyszek, Zbyszek Bartman, mówiłam Ci kiedyś o nim, pamiętasz? – delikatnie się odsunął i ujął jej podbródek w palce.

- Zdradzasz mnie z tym żałosnym siatkarzyną? – drwił.

- Nie zdradzam Cię, nigdy tego nie zrobiłam – wyparła się i poczuła nieprzyjemne pieczenie na policzku po którym od razu wypłynęły łzy. W Polsce nic się nie zmieni.  

 **

Zawsze musi być jakiś beznadziejny rozdział, prawda? Mam nadzieję, że ten jest jedyny.

Pojawił się Jan, pojawiły się kłopoty.

Myślę, że pozbędę się Jana szybciej niż przewidywałam na początku. 

Tutaj  możecie pytać o co chcecie 

Mam cholerne zaległości w waszych historiach wiem. Powili się biorę. 

Seba przypadł wam do gustu co niezmiernie mnie cieszy. Mały Igła.

Weźcie ode mnie te gorączki, bo się topie. Poproszę deszcz! 

Całuję xx

Amy i Coma moim ukojeniem.

Nocne połączenie 

i coś jeszcze, ale nie określone